Innowacyjny silnik grawitacyjny Mikhaila Dmitriewa - zasady działania i zastosowania

On 2 Lut, 23:10, Mirek<i_...@zaspamowany.adres> wrote:
bartekltg wrote:
Trzeba wyciac ekran z obszaru symulacji i zadac
tam odpowiadnie warunki brzegowe (Neumanna, B_prostopadle=0).
To idealny nadprzewodnik.

A s nieidealne?
Chyba nie koniecznie B=0 - nadprzewodnik zdajesie "zapami tuje" pole w
momencie stawania si nadprzewodnikiem. O il p ytk z nadprzewodnika
nad czy pod magnesem mog sobie wyobrazi jako "zawsze przeciwny"
elektromagnes, o tyl np pude ko z nadprzewodnika... czy w rodku
pude ka te B=0 ?

Wszytko da sie zamodelować odpowiednim nakladem srodkow;)
Ulepszanie modelu pewnie wypadalo by zaczac od tego:
http://en.wikipedia.org/wiki/London_equations
Dalej.. nie wiem, nigdy sie specjalnie nadprzewodnikami nie
interesowalem.

Reguła o 'przeciwnym magnesie' jest prawdziwa tylko dla niekonczonej
powierzchni nadprzewodnika (czyli duzej w porownaniu z rozmiarami
magensu i jego odlegloscia od plaszczyzny). I wynika ona wlasnie
z tej zasady 'B_prostopadle =0' Taka sama metoda obrazow jak
w elektrostatyce (tam mielismy E_styczne=0 ).

Jesli pudelko bedzie grubsze niz glebokosc wnikania to
odizoluje pole calkowicie. Prądy wirowe na wewnwtrznej/zewnatrzenj
powierzchni skompensują pole tak, aby nie wnikalo prostopadle do
nadprzewodnika. A co ze stycznym. Hmm

[...perpetuum mobile...]

Obawiam się, że to nie zadziała.

Ja jestem tego nawet pewien. Ale przypomniałem sobie, że przed laty
widziałem silnik działający w oparciu o efekt Curie. Oczywiście nie
samoistnie, pędzony był energia słoneczną. Takie koło jak od roweru,
nierównomiernie ogrzewane z jednej strony promieniami słonecznymi,
a w odpowienim miejscu przymocowany magnes.

Łolaboga, a po co magnes?

A turbinę kwantową widziałeś? Lekka turbinka z łopatkami równoległymi do
osi, z jednej czarnymi, z drugiej srebrnymi - zawieszona w próżni. Po
oświetleniu silnym źródłem światła (bez różnicowania barwy powierzchni
trzeba selektywnie oświetlać jedną połowę turbinki) zaczyna się kręcić -
fotony mają określony pęd...

Pan Dariusz K. Ładziak napisał:

[...perpetuum mobile...]

Obawiam się, że to nie zadziała.

Ja jestem tego nawet pewien. Ale przypomniałem sobie, że przed laty
widziałem silnik działający w oparciu o efekt Curie. Oczywiście nie
samoistnie, pędzony był energia słoneczną. Takie koło jak od roweru,
nierównomiernie ogrzewane z jednej strony promieniami słonecznymi,
a w odpowienim miejscu przymocowany magnes.

Łolaboga, a po co magnes?

Jak to po co? Przyciągał chłodną część felgi, a nie pzyciągał nagrzanej.
W zamyśle mogło to służyc na przykład do mapędzania jeździdełka, które
snuje sie po powierzchni Księżyca.

A turbinę kwantową widziałeś? Lekka turbinka z łopatkami równoległymi do
osi, z jednej czarnymi, z drugiej srebrnymi - zawieszona w próżni. Po
oświetleniu silnym źródłem światła (bez różnicowania barwy powierzchni
trzeba selektywnie oświetlać jedną połowę turbinki) zaczyna się kręcić -
fotony mają określony pęd...

Najśmieszniejsze, że zazwyczaj turbinka kręci się wbrew TEJ teorii, czyli
w drugą stronę. Tak jakby fotony miały ujemny pęd.

Pan Andrzej napisał:

Ale silniki magnetyczne też istnieją.

Prosty model silnika magnetycznego:
http://www.youtube.com/watch?v=4Y-AFQqZVBw&feature=related

Jakoś podejrzanie blisko 1 kwietnia pojawił się ten artykuł :)

Ponad 30 lat temu bodajże czwartkowe wydanie Życia Warszawy ukazywało
się z dodatkiem Życie i Nowoczesność. W jednym z numerów pojawił się
dość szczegółowy opis silnika magnetycznego. Jako małolat czytałem
to z wielkim zainteresowaniem, ale później zacząłem się zastanawiać,
czy to czasem również nie był jakiś primaaprilisowy artykuł :)

No dobrze, to teraz ja. Wyobraźmy sobie taki wielki wielgachny magnes
stały. Zamocowany nieruchomo spory kawałek nad powierzchnią ziemi.
Ale mimo sporej odległości, magnes potrafi przyciągać ferromagnetyczne
przedmioty położone pod nim -- bo to wielki wielgachny magnes, bardzo
silny.

Kładziemy pod nim przedmiot wykonany, dajmy na to, z gadolimu.
Pierwiastek ten wybrałem nie dlatego, że się śmiesznie nazywa, tylko
z powodu wyjątkowo niskiej temperatury Curie. Tym, którzy w tej chwili
odczują potrzebę zajrzenia do Wikipedii, wyjaśnie od razu, że temperatura
Curie to taka, powyżej której ferromagnetyki tracą swoje własności
i przestają być przyciągane przez magnesy.

Nasz gadolin poszybuje w górę ruchem przyspieszonym, aż w końcu wyrżnie
w magnes. Gdyby ktoś niepokoił się, że od tego wyrżnięcia stanie się
coś złego magnesowi, możemy przed nim zamontować odpowiedni zderzak.
A jak wyrżnie, to jego energia kinetyczna zamieni się w ciepło (sporo
jej będzie, bo magnes wiegachny, więc i prędkość nielicha). Jak gadolin
osiągnie skutkiem wyrżnięcia temperaturę Curie, to się odklei i spadnie.
Na dole wykona użyteczną pracę przy łupaniu orzechów, odda też jakże cenne
i pożądane ciepło. Gdy ostygnie, poleci znów do góry. I tak w bez końca,
jak kamień Syzyfa.

Teraz proszę mi powiedzieć, o co tu chodzi. Tyko bez takich, że "e tam,
perpetum mobile nie istnieje, pani w szkole tak mówiła" (wiem, że nie
istnieje). Albo że takie wielgachne magnesy nie istnieją -- może nie
istnieją, ale co przeszkadza, by istniały?

Zagadkę wymyśliłem jeszcze na studiach, czyli bardzo dawno temu. Od tego
czasu straszę nią napotkanych fizyków. Niektórzy (nawet całkiem dobrzy)
po wysłuchaniu przypominają sobie nagle, że mieli właśnie Coś Ważnego do
zrobienia.

--
Jarek

No dobrze, to teraz ja. Wyobraźmy sobie taki wielki wielgachny magnes
stały. Zamocowany nieruchomo spory kawałek nad powierzchnią ziemi.
Ale mimo sporej odległości, magnes potrafi przyciągać ferromagnetyczne
przedmioty położone pod nim -- bo to wielki wielgachny magnes, bardzo
silny.

Kładziemy pod nim przedmiot wykonany, dajmy na to, z gadolimu.
Pierwiastek ten wybrałem nie dlatego, że się śmiesznie nazywa, tylko
z powodu wyjątkowo niskiej temperatury Curie. Tym, którzy w tej chwili
odczują potrzebę zajrzenia do Wikipedii, wyjaśnie od razu, że temperatura
Curie to taka, powyżej której ferromagnetyki tracą swoje własności
i przestają być przyciągane przez magnesy.

Nasz gadolin poszybuje w górę ruchem przyspieszonym, aż w końcu wyrżnie
w magnes. Gdyby ktoś niepokoił się, że od tego wyrżnięcia stanie się
coś złego magnesowi, możemy przed nim zamontować odpowiedni zderzak.
A jak wyrżnie, to jego energia kinetyczna zamieni się w ciepło (sporo
jej będzie, bo magnes wiegachny, więc i prędkość nielicha). Jak gadolin
osiągnie skutkiem wyrżnięcia temperaturę Curie, to się odklei i spadnie.
Na dole wykona użyteczną pracę przy łupaniu orzechów, odda też jakże
cenne
i pożądane ciepło. Gdy ostygnie, poleci znów do góry. I tak w bez końca,
jak kamień Syzyfa.

Czy to się nigdy nie skończy? Dlaczego ci ludzie nie pryjma dowiadomości
elementarnych praw fizyki?
To dobrze, kto nie szuka nie znajduje.

Pan Andrzej napisał:

Ale silniki magnetyczne też istnieją.

Prosty model silnika magnetycznego:
http://www.youtube.com/watch?v=4Y-AFQqZVBw&feature=related

Jakoś podejrzanie blisko 1 kwietnia pojawił się ten artykuł :)

Ponad 30 lat temu bodajże czwartkowe wydanie Życia Warszawy ukazywało
się z dodatkiem Życie i Nowoczesność. W jednym z numerów pojawił się
dość szczegółowy opis silnika magnetycznego. Jako małolat czytałem
to z wielkim zainteresowaniem, ale później zacząłem się zastanawiać,
czy to czasem również nie był jakiś primaaprilisowy artykuł :)

No dobrze, to teraz ja. Wyobraźmy sobie taki wielki wielgachny magnes
stały. Zamocowany nieruchomo spory kawałek nad powierzchnią ziemi.
Ale mimo sporej odległości, magnes potrafi przyciągać ferromagnetyczne
przedmioty położone pod nim -- bo to wielki wielgachny magnes, bardzo
silny.

Kładziemy pod nim przedmiot wykonany, dajmy na to, z gadolimu.
Pierwiastek ten wybrałem nie dlatego, że się śmiesznie nazywa, tylko
z powodu wyjątkowo niskiej temperatury Curie. Tym, którzy w tej chwili
odczują potrzebę zajrzenia do Wikipedii, wyjaśnie od razu, że temperatura
Curie to taka, powyżej której ferromagnetyki tracą swoje własności
i przestają być przyciągane przez magnesy.

Nasz gadolin poszybuje w górę ruchem przyspieszonym, aż w końcu wyrżnie
w magnes. Gdyby ktoś niepokoił się, że od tego wyrżnięcia stanie się
coś złego magnesowi, możemy przed nim zamontować odpowiedni zderzak.
A jak wyrżnie, to jego energia kinetyczna zamieni się w ciepło (sporo
jej będzie, bo magnes wiegachny, więc i prędkość nielicha). Jak gadolin
osiągnie skutkiem wyrżnięcia temperaturę Curie, to się odklei i spadnie.
Na dole wykona użyteczną pracę przy łupaniu orzechów, odda też jakże cenne
i pożądane ciepło. Gdy ostygnie, poleci znów do góry. I tak w bez końca,
jak kamień Syzyfa.

Teraz proszę mi powiedzieć, o co tu chodzi. Tyko bez takich, że "e tam,
perpetum mobile nie istnieje, pani w szkole tak mówiła" (wiem, że nie
istnieje). Albo że takie wielgachne magnesy nie istnieją -- może nie
istnieją, ale co przeszkadza, by istniały?

Zagadkę wymyśliłem jeszcze na studiach, czyli bardzo dawno temu. Od tego
czasu straszę nią napotkanych fizyków. Niektórzy (nawet całkiem dobrzy)
po wysłuchaniu przypominają sobie nagle, że mieli właśnie Coś Ważnego do
zrobienia.

Zapomniałeś o fakcie, że gadolinowa kotwica będzie się nagrzewać ergo

taką sobie teoryjkę uknułem. Desoft

Czy to się nigdy nie skończy? Dlaczego ci ludzie nie pryjma dowiadomości
elementarnych praw fizyki?

nie bardzo. Dykta jak zatrzyma światło to nie świeci.

http://www.peswiki.com/index.php/Directory:Mikhail_Dmitriev_Gravity_Wheel

Zatrzymać się nie da. div B = 0. Koniec. Zadna linia pola się
nie zaczyna ani nie kończy. Kropka. Ni chuja.
:-)

Kiedys odkryjemy monopol magnetyczny

wiedzieć dlaczego perpetuum mobile nie może zostać skonstruowane?

Podpisano Milosciwie Panujacy Kogutek Pierwszy.

wiedzieć dlaczego perpetuum mobile nie może zostać skonstruowane?
Niezależnie od tego, czy skonstruowanie silnika grawitacyjnego jest możliwe
czy nie (podobno istnieją dowody, że się nie da), wynalazcy nie chcą
skonstruować perpetum mobile tylko silnik korzystający z grawitacji. Nikt
nawet przez moment nie napisał, że to perpetum mobile.